Kanonskyting

I dag er ein dag ein kunne skyte litt med kanonar. Ikkje mot sporvar eller anna levande vesen, men litt sermonielt. Lauskruttkanonskyting. Berre for å ha det gjort om vinteren også, og ikkje berre denne irrgrøne grunnlovsdagen som slett ikkje alltid er irrgrøn. Eller ein kan skyte andre kanonar. Seie at no må ein honen dondre sjå til å gje kvarandre gamle ullabbar i premie på jolaftan, eller at ikkje alt som ser ut som det gjer, er det det ser ut for at det skal vere. Eller at det som ein trudde var noko, synte seg som noko heilt anna, og at ein no er bondefanga og ikkje kjem seg ut av det og panisk tek til å gå raskare og raskare for å kome seg ut av det lell, berre for å oppdage at dette var ei tredemølle som ikkje er til å sprengje, og ein ikkje når fram og pusten går tyngre og tyngre, det renn væte på ryggen og hjarterytmen styrer øyro og stenger alt anna ute og ein kunne tenkje seg at lauskruttkanonskyting i alle høve ville vere ei avveksling. Sann.